De zon verdrijft de mist rond de heuvel en de Abbaye Mont-des-Cats. Panorama-foto. ©️Emmanuel
Tuincentra, supermarkten en vele andere bedrijven beleven weer de drukste tijd van het jaar. Sinterklaas en Kerstmis nodigen uit om samen te komen en dan maak je het extra gezellig.
Doorgaans wordt er gerefereerd aan een onrustige wereld, waardoor wij extra de behoefte hebben om gezelligheid te creëren. Nu is onze wereld zelden rustig. Zelfs toen Jezus werd geboren was er genoeg heibel. En Herodes was ook niet echt een lieverdje. Wie bang is om zijn macht te verliezen is vaak een ongeleid projectiel. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Na Jezus’ geboorte gingen verhalen en voorspellingen de ronde van een nieuw geboren koning… Herodes werd bang en een gruwelijke kindermoord was het gevolg. En zelfs het plezieren van vrouwelijk schoon leidde bij die despoot tot de onthoofding van Johannes de Doper en en zelfs tot het bijna vrolijk opdienen op een schaal van het vers afgehakte hoofd…
Wie rondkijkt in onze tijdspanne ziet niet veel beters. De geschiedenis herhaalt zich in vele oude en nieuwe gedaantes. Moet ik namen noemen? Assad, Poetin, Erdogan, Trump? Niks nieuws onder de zon. En om een kerstfeest te verknallen hoeft er niet eens een aanslag gepleegd te worden op een of andere kerstmarkt. Je gaat gewoon met een kleine kudde boeren dreigen met en over tot acties, waardoor bijvoorbeeld toeleveranciers en distributiecentra van supermarkten in een stuip schieten en bang zijn voor blokkades. Ondanks zwijgende boeren blijkt een gerechtelijk verbod op blokkades uiteindelijk niet onterecht en krijgt ook Kerstmis 2019 een schaduwkant toebedeeld. Nog even afgezien van het vergelijken door een boer van weggedrukte boeren nú met weggedrukte Joden rond de 2e Wereldoorlog…
Ondanks het feit dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, zien wij door die ‘mist’ vaak de mooie kanten over het hoofd. Het ongeluk zit in een klein hoekje, het geluk in de rest van de balzaal!
Ieder mens kijkt in de decembermaand terug naar het afgelopen jaar. Er is veel leed te benoemen en het is goed om daarbij stil te staan met een traan, gedachten en gebed. Maar zie ook de goede kanten, de zonnige dagen, de vrolijkheid en de dankbaarheid voor dat alles. Ook met die insteek mag het Kerstfeest opgetuigd worden in sfeer, in licht, in lekker eten, in gezellig samen-zijn!
Het is tenslotte ook niet niks wat er aan dat Kerstfeest ten grondslag ligt: de geboorte van Jezus. De schrijvers van de Bijbel hebben er prachtige verhalen over gemaakt, compleet met engeltjes en wonderbaarlijke gebeurtenissen. Ook niks nieuws: bij andere ‘profeten’ zoals Mohamed, zien we eenzelfde schrijfsels.
Historisch kunnen we echter ook niet om Jezus heen. Hij viel op en staat daardoor beschreven in meerdere, ook niet-Bijbelse oude teksten. Hij viel op doordat hij op veel momenten mensen toesprak, nieuw perspectief bood, zich niet altijd gelegen liet liggen aan machthebbers, maar ook meegaf: geef de keizer wat hèm toekomt en geef aan God wat Hèm toekomt.
Maar bovenal zocht hij de mensen op. Hij liep niet om hen heen, zoiets als het verhaal over de barmhartige Samaritaan. Jezus liet zien dat het verbinden van mensen met elkaar het hoogste goed is. Want alleen dàn krijgen onvrede, moord, machtswellust en dwingende religie geen kans.
In zijn goedheid en drang naar rechtvaardigheid en menswaardigheid ging Jezus door, tot het bittere eind. Tot zijn dood. Daardoor bleef hij leven bij de mensen. En leeft hij voort. Voortlevend na de dood. Alsof hij was opgestaan uit de dood. En hij wilde zo laten zien, dat dit leven op een andere manier ná de dood doorgaat. Noem het verrijzenis. Hij heeft ons verlost van de zwaarte van onmenselijke lasten. Hij bood perspectief, ook al zit in het leven lang niet alles mee. Hij wees ons op grote en kleine dingen, die waard zijn om te zien en te waarderen. Hij was als zonlicht dat de mist verdreef!
Dat alles is voor mij genoeg reden om het licht in deze Adventstijd te ontsteken, om Kerstversiering op te hangen en wat vreugde te geven en te brengen bij mijn naasten.
Terwijl ik dit neerschrijf verblijf ik een paar dagen in een abdij in Noord-Frankrijk, waar ik 25 jaar geleden vanuit mijn Nederlands trappistenklooster naar toe ging en er ruim zeven maanden verbleef ter lering en bezinning, terwijl mijn moeder op sterven lag (en bij wiens sterven ik tòch aanwezig was). Ik huilde er en ik had doorwaakte nachten, dus ook vaak een doorweekt hoofdkussen…
Maar ook: waar een vreemde kloostergemeenschap mij omarmde als een medebroeder, wat ik feitelijk ook was.
Waar barmhartigheid zonder voorbehoud mij ten deel viel.
Waar zorg, gebed, broederlijkheid en medeleven de tastbare nabijheid van God waren.
Waar het eten goed was èn is, waar ik herkent wordt als de dag van gisteren.
Waar mijn naam in deze laatste zeven dagen voor Kerstmis ook letterlijk door de liturgie (o.a. de O-antifonen) en de abdijkerk zingt: Emmanuel, God-met-ons.
God-met-ons: ik wens het vele mensen toe in hun ‘ups’ en ‘downs’ en ook onze ouders, die het door leeftijd, dementie, kanker en vallen soms zwaar hebben, dat zij in zorgzame handen en in geloof God-met-ons mogen ervaren! Dat de zon de mist in ons leven zal verdrijven!
Kerstmis. Jezus werd geboren, lang geleden.
Ook nu nog … in ons… toch?
