Jezus en het paasei
5 mei 2019
Huispaaskaars 2019. ©️Emmanuel
Parijs, Frankrijk, de wereld
likken de wonden na de verwoestende brand in de Notre Dame.
Het is niet te bevatten:
een kerkbrand, een Passion, een Dodenherdenking
die mensen samenbrengt
terwijl een Christelijke predikant oproept tot executies
van alle homoseksuelen
en paus Franciscus door ‘Roomsche-katers-in-het-nauw’
tot ketter wordt verklaard.
Het is wrang dat er nauwelijks geld te vinden is
voor mensen in de marge van de samenleving
en restauratie van een kerkmonument.
En nu die affikt ligt er een miljard euro.
Terwijl Jezus uit de dood verrijst
zinken honderden de dood in,
op Sri Lanka
en op zoveel andere plekken
op onze wereldbol.
En ondertussen worstelt een jongere ex-collega
tegen een kwaadaardig gezwel in zijn hoofd.
Zomaar een gezin. In de buurt. In nood.
En ik?
Ik had vakantie.
Ik liep een mooie en inspirerende eendaagse pelgrimstocht
naar een indrukwekkende Chrisma-mis.
Op Witte Donderdag herdacht ik
Jezus’ Laatste Avondmaal.
Op Goede Vrijdag mocht ik woorden geven
aan Zijn kruisweg in 14 statiën.
En Pasen vierden we elders
door omstandigheden.
De grote wereld tegenover zoveel kleine wereldjes.
Ellende komt snel in beeld en blijft hangen.
Het goede is vaak onzichtbaar.
Het ongeluk zit nog altijd alleen maar
in dat kleine hoekje.
De rest is geluk en we zien het niet?
Zie hier: iets van mijn geluk.
Onze huis-Paaskaars, gewijd in de Paasnacht.
Met daarop:
een kruis,
een mand met broden en vissen.
En een jaartal.
25 jaar geleden
overleed mijn moeder.
Haar licht nodigt nog altijd uit
tot navolging.
Daarom deze Paaskaars,
25 jaar na dato.
Hij mag branden.
Licht verspreiden.
Als een voorbeeld
om uit te dragen.
Levenslicht dat overwint.
Ondanks het lijden en de dood.
Jezus gaf dat uitzicht.
Het kan een troost zijn.
Dat is Pasen voor mij!
Evenals dat chocolade paaseitje…
