Paus, kardinaal, homo, hostie

Paus, kardinaal, homo, hostie. ©️collage: Emmanuel

Vier ingrediënten voor een katholieke rel. Rel? Nee toch? Als rechtgeaarde (!) homoseksuele Rooms-Katholiek (jaja) vind ik het een zielige vertoning. De ‘preciezen’ beschermen kardinaal Eijk (al dan niet terecht) en foeteren op paus Franciscus. De ‘rekkelijken’ dwepen met de paus (al dan niet terecht) en vegen met de kardinaal de vloer aan.

De aanleiding? Meerderen!
Allereerst is er een vraag van Duitse bisschoppen aan de paus voor meer eucharistische gastvrijheid voor leden van andere Kerken, welke vraag de paus fijntjes teruglegt bij de aanvragers. Lol…
Vervolgens is er de Amerikaanse Jezuïet James Martin SJ (onlangs benoemd in de hoogste Vaticaanse adviesraad voor communicatie van de paus), die een boek (“Een brug bouwen”) heeft geschreven om toenadering te zoeken tussen de RK-Kerk en (gelovige) LHBT-ers. Wauw…
En als klap op de vuurpijl is daar ook de Belgische kardinaal Jozef de Kesel die een kerkelijke dankviering van een homo-relatie wel ziet zitten. Tjonge…
Dan is daar bisschop de Korte van het Bisdom ‘s-Hertogenbosch, die begonnen is met zijn bijeenkomsten met de LHBT-gemeenschap om te luisteren en te praten. Applaus…
En onze kardinaal Eijk gaat met gestrekt been frontaal in de aanval tegen dit alles in een buitenlands (want dàt genereert meer sympatisanten) opinie-artikel. Hoppa…

Paus Franciscus blijft verrassen. Het zijn verrassingen vanuit de pastorale hoek. De rechtlijnigen zijn doorgaans niet bepaald pastoraal en raken ervan over de zeik. Natuurlijk komen zij met steekhoudende Kerkleer-bevestigende argumenten en altijd terug te vinden in Catechismus, Kerkelijk Wetboek (CIC 1983) en misschien ook in de Bijbel. En natuurlijk is het altijd fijn voor hun dat zij zich ergens achter kunnen verschuilen. Dan ligt de ‘schuld’ van bijvoorbeeld discrimineren in ieder geval niet bij hen en hebben ze macht over weerloze gelovigen en kunnen zij de afvalligen met woorden die niet hun eigen woorden zijn (want het is Gods Woord/Wil) genadeloos neersabelen. Ik hoor ze nu al soppen van genot…

Steeds vaker moet ik constateren dat de felste kerkelijke homofoben zèlf met hun geaardheid of dubieuze verleden worstelen. Ze weten zich geen raad met hun gevoelens met betrekking tot hun ambt en drukken het weg met het fel bestrijden van die zogenaamde zonde. Daar zitten ook figuren tussen die een stil verlangen hebben naar de goeie ouwe Inquisitie-tijd. Is het niet vanwege het opruimende effect van afvalligen, dan wel vanwege de mogelijkheid tot het legaal botvieren van de (machtswel-)lusten. Feit is dat zij liever met een kleine kern (de Heilige Rest) verder willen. Ik heb menig fundamentalistische kerkleider uitspraken in die richting horen bezigen.

Het zijn de golfbewegingen van de kerkelijke geschiedenis.
Zijn er leerstellige pausen, dan slaat het naar pastorale benadering verlangende kerkvolk een andere richting in. Nu is er een pastorale paus en de leerstelligen komen in het verweer. Zie daar de werkelijke aanleidingen voor de kerkelijke ruzies en onmin.
Ligt het dus aan de hostie?
Komt het allemaal door die homo’s?
Ligt het aan de paus?
Ligt het aan de kardinaal?
Ligt het aan de Bijbel?
Ligt het aan het interpreteren van de Bijbel?
Ligt het aan de Traditie?
Wie breekt de Kerk af? Wie bouwt de Kerk op?

Ik heb geen helder antwoord, wel een oordeel en daar moet ik terughoudend in zijn. Ik herken wel mijn vragen en mijn mening in de Open Brief van Peter Vermaat, die 15 mei 2018 gepubliceerd werd in de Leeuwarder Courant èn in de reactie van bisschop de Korte van ‘s-Hertogenbosch op het opiniestuk van zijn meerdere.

*UPDATE (iets minder terughoudend): Cor Mennen schotelt in een blogje kardinaal Eijk alvast de antwoorden voor op de Open Brief van Peter Vermaat, zodat Cor zich soppend kardinaal kan wanen en Eijk niet om Cor heen kan. Roomse humor… *

Mijn revers-kruisje in de Regenboogkleuren tijdens kerkdiensten dat ik voorganger mag zijn. ©Emmanuel

Maar bovenal heb ik mijn getuigenis, gevormd door mijn schamel geloof, mijn liefde voor mijn Kerk (ondanks alle wanklank), mijn persoonlijke geweten, mijn fouten en pluspunten uit het verleden, mijn visie, mijn levenservaring en omstandigheden:

Ik ben Rooms-Katholiek èn homoseksueel èn beiden praktiserend. Ik ken alle hoeken van mijn RK-Kerk en niet alleen vanwege tien mooie en leerzame kloosterjaren die achter me liggen. Mijn protestantse partner en ik beleven sámen ons geloof en kerkgang. De ene week gaan wij ter RK-kerke, de andere week ter PKN-kerke. Hij gaat met mij in de RK ter Communie. En ik ga met hem bij de PKN ter Avondmaal. Oecumene ten voeten uit! Ik ben af en toe voorganger in een Woord- en Communie-viering in mijn parochie en in een plaatselijk verzorgingshuis, bij beiden inclusief eigen preek.

Dit alles zou totaal geen issue moeten zijn. Een paus, een kardinaal, een bisschop, een pastoor of een medegelovige heeft er niets van te vinden.
Maar laat het duidelijk zijn:
Wij voelen ons door God bevestigd en gezegend!

Advertenties

Moederdag: Dankbaarheid

Preek Verzorgingshuis
7e zondag na Pasen, Jaar B, Wit

1e Lezing (vertaling IWVL: Intermonasteriële Werkgroep Voor Liturgie): Lucas, hoofdstuk 1, vers 46-55
Evangelie (uit de NBV): Marcus, hoofdstuk 17, vers 11b-19.

Beste medegelovigen,

Maria met kind in een kerk in Addis Abeba, Ethiopië . © afbeelding: Missio Nederland

Jezus is bezorgd. Dat hoor ik in het Evangelie van vandaag. Hij is bezorgd over de mensen die in Hem hun vertrouwen stellen. Dus is Hij ook bezorgd over ons. Jezus wil een heleboel voor ons: dat ons geen slechte dingen overkomen, dat wij de waarheid kennen, dat wij ons niet vastklampen aan deze wereld, dat wij niet overmand worden door het kwaad. En tòch heeft Hij ons de wereld ingestuurd, waarin ieder mens en iedere Kerk zijn eigen waarheid claimt.

En wij hebben er het beste van gemaakt en proberen elke dag nog steeds er het beste van te maken. En ook al zien we veel ellende en verdriet en zijn er in onze levens ongetwijfeld veel verdrietige dingen gebeurd: tòch staan we vandaag stil bij dankbaarheid.

Van As tot Ei

Ik was gewoon om òm de maand een column te schrijven voor het verenigingsblad UCEA van CHJC. CHJC is echter gefuseerd met ContrariO tot ChristenQueer. Die naam alleen al is een column waard.
Maar…kòmt er wel een nieuw verenigingsblad, wat de enige manier is om àlle Christelijke leden-die-buiten-de-geëigende-banen-leven (=Queer) te bereiken? En dus…kòmt er wel een nieuwe column?
En…waar zou mijn nieuwe column dan over moeten gaan?

Met de onwetendheid over het moment van verschijning van een nieuwe verenigingsblad kan een actueel onderwerp alweer achterhaald zijn. Ik kan wel wat gezelligs over de As van de Veertigdagentijd gaan neertikken om vervolgens bij een Ei uit te komen, maar misschien wordt het pas Pinksteren en heeft de Geest het Ei ingehaald.

Spontaan herinner ik mij nu ineens een geestig ei. Ja, hoe kom ik erop. In mijn vroegste jeugd had je van die apparaten bij winkels, waar je met een geldstukje een speelgoedje, verpakt in een soort van plastic ei, uit kon trekken of draaien of automatisch laten vallen in een opvangbakje. Ooit ‘trok’ ik een ei met (eufemistisch geschreven) ‘sieliepoetie’ erin. Voor zover mijn geheugen reikt was dat een soort zachte slurrie die net niet kleefde aan je vingers en waar je dus mee kon knoeien zonder te knoeien. Ik weet dat ik toen dol op dat schijnbaar vieze goedje was. Toen ik wat ouder was heb ik de stiekeme hoop gehad het ooit nog eens te pakken te krijgen, maar het scheen kennelijk vergane glorie te zijn…

Mijn vroegste belevingen van Pasen schaar ik ook onder de noemer ‘vergane glorie’. De glorie van Pasen drong niet tot mij door en waarom ik eieren moest kleuren heb ik ook nooit gesnapt, laat stáán dat ik er genoegen in vond om mij de pleuris te zoeken naar moedwillig verstopte eieren, binnen of buiten. Chocolade-eitjes lus ik echter nog altijd. Alleen vreet ik er geen kilo-knallers meer van in recordtempo. Ook die eitjes-orgies zijn vergane glorie.

Dat ik langzamerhand de ware glorie en grootsheid van het Paasfeest ben gaan ontdekken en ervaren, doet niets af aan mijn vraagtekens bij die eieren als teken van nieuw leven. Ik kan nog wel meer dingen bedenken die tekenen in zich dragen van nieuw leven: je coming-out, tulpen, je allereerste lange natte diepe hartstochtelijke zoen, bloemetjes, je eerste (bewuste) orgasme, bijtjes, je eerste huwelijksnacht, lammetjes in de wei, de dag waarop je nieuwe levenskeuze gestalte kreeg, etc.

En ja, het leven schrijdt voort, ook mijn geloof…
Ik krijg steeds vaker de kriebels als bepaalde gelovigen zo expliciet rechtlijnig en onbetwistbaar dogmatisch met mij willen praten (nee, níet discussiëren) over Jezus als onze Heiland en Verlosser. Ik vul die ‘verlossing’ ook graag wat anders in: Jezus verlost mij van een heleboel farizeïsche geloofsballast èn van het zonde-oordeel. Als mèt Jezus ook de zonde gekruisigd werd, zeik dan niet meer over zonde! Schuif je eigen stommiteiten niet af op de zogenaamde zondeval of op een ‘duivel’, maar pak een spiegel, kijk erin en ga dan lekker zitten schelden op jezelf. Dat helpt je tevens om zaken die je om je heen verkeerd ziet gaan uiteindelijk scherper en helderder te benaderen en te benoemen, omdat je eerst jezelf hebt bekritiseerd.

Jezus leerde ons om af te rekenen met farizeïsch gedrag, zonde en duivel, eigenmachtig handelen en vooral: niemand in de kou laten staan. ‘Zonde’ als je niemand het leven gunt zoals God het geschapen heeft! Dàt is verrijzen ten voeten uit, dankzij Jezus!

En hiermee zou het eerste column-ei gelegd kunnen zijn voor het nieuwe contactblad van de nieuwe vereniging “ChristenQueer”, ware het niet dat er noch een blad, (en dus) noch een column is. De benaming ‘ei’ draagt verschillende betekenissen in zich. Ik laat het aan de lezer dezes over om een bepaalde ei-betekenis aan de nieuwe club, het mogelijk nieuwe contactblad of aan mijn schrijfsels toe te kennen. De mooiste is natuurlijk, vooruit dan maar, die van dat nieuwe leven: een nieuw leven voor de vereniging en voor een nieuw actueel lijfblad, verrezen uit het stof en de as.

En hopelijk niet met de ondefinieerbare samenstelling van die ei-‘sieliepoetie’…
Afwachten…