Station Amsterdam Sloterdijk. ©️Emmanuel
Wij zijn geen fan van Danny Vera. Toch spookt zijn (zeker niet onaardige) song “Rollercoaster” de afgelopen weken geregeld door m’n hoofd. We zijn in een rollercoaster beland door de onverwachte gezondheidswending van m’n schoonmoeder. Veel geregel, overleg en onverwachte zaken, welke vragen om snel te schakelen. En soms schakel je mis, met de kennis van de dag erna. Daarbij komt de curator-zorg voor m’n schoonzus-met-beperking en m’n dementerende schoonvader. En dat alles niet echt om de hoek…
Terwijl ik alweer een keer alleen met de trein reis rond onze zorg-perikelen en staar naar het spoor dat in de verte ‘verdwijnt’ komt de kop van dit stukje in m’n gedachten. Mn blik is kenmerkend voor de vele vragen, angsten en onzekerheden die in deze onstuimige periode door onze hoofden razen. Met of zonder geloof: het blijft een vraag die pas antwoord krijgt als dat onbekende antwoord werkelijk aan ons geschiedt. Het is aan ons om te schakelen, te handelen, te beslissen en hopen op het goede van onze keuzes. En vaak hebben we niet te kiezen. “Het leven gebeurt aan ons zoals we het niet gepland hebben.”, leerde ik van m’n goede meester Jan.
Dat ongewisse, dat mistige, die donkere tunnel, dat zwarte gat… We zoeken naar invulling, nut, reden, betekenis… We kunnen het ongeluk afschuiven op God. Hij bestuurt onze wereld, toch? Hij leidt ons leven, toch? Maar waarom zou ik Hem dan aanroepen om het ongeluk van mij weg te nemen? Is Hij sadistisch of zo? Of: als Hij zo machtig is, waarom neemt Hij dat ongeluk niet van mij weg?
De mensen hebben van God een karikatuur gemaakt: een rare uitbeelding van een inbeelding. Op een machtige God loop ik vast. Ik loop echter niet vast op de natuur waarin wij leven, waaruit wij voortgekomen zijn, waarin leven en dood onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en waarvan ik best durf te geloven dat God dat geschapen heeft in die lange, lange evolutie. En de verbondenheid van leven en dood zie ik in het leven van Jezus en in ieder mens die de grens van leven en dood overgaat of overging. Zorg hebben voor elkaar in alle levensfases is een leerschool van hem voor samen-leven, voor dat moeilijke schakelen, handelen, beslissen, hopen en kiezen.
En ik geloof dat God daar niet als een sadist of boeman boven staat, maar naast ons is als steun en toeverlaat, al dan niet zichtbaar en tastbaar in die zorgende handen en medelevende mensen om ons heen. Ziekte, dood… Het hoort erbij. Jezus leed ook, liet zien dat wij niet alleen hoeven te lijden. Ook al dragen wij veel leed (schijnbaar) alleen.
Ik heb mooi praten. Ik ben gezond en geniet van leven en liefde. En toch heb ook ik die vraag: Waar gaat onze reis naar toe? Nu ben ik onderweg naar huis. Maar ook naar het einde van mijn leven. Wanneer? Weet ik niet. “Niemand weet hoe laat het is”, zong Youp van ‘t Hek ooit in een Oudejaarsconference. Ik wacht niet af. Ik leef, heb lief, hef het glas en zolang ik goed in m’n vel zit, kan ik ook goed zijn voor een ander.
En ik denk aan mijn goede moeder-Zaliger, die op haar sterfbed door pijn en lijden heen wijze levenslessen meegaf van mededogen, zorg voor al onze naasten, vreedzaam samenleven en geloof. Een Heilig voorbeeld van waar onze reis naar toe gaat. Biedt dat perspectief? Ik probeer dat spoor te volgen, dat schijnbaar oneindige spoor…
