Begeestering
5 juni 2022

Glas-in-lood-raam in de kapel van Hoog Soeren. ©️Klaas Hoorn
Het is Pinksteren. De Bijbel verhaalt ons dat de Heilige Geest neerdaalt over de apostelen, nadat ze op verzoek van Jezus negen dagen bijeen zijn geweest om dat moment, de komst van de Helper, af te wachten. Nu kunnen ze alles wat ze van Jezus gehoord, gezien en ervaren hebben, begeesterd verkondigen en verspreiden. Tot zover deze officiële lezing in mijn eigen woorden.
Nu is het 2022. Het is nooit anders geweest dan dat de wereld in brand stond. Toen. Nu. En het zal in de toekomst niet veel anders zijn. Dictators die hun machtswellust botvieren. Volken die in opstand komen. Virussen die dood en verderf zaaien. Mensen die diezelfde virussen ontkennen. Mensen die andere mensen iets aandoen, omdat die mensen andere mensen iets hebben aangedaan. Moord, doodslag, verkrachting, misbruik…
Mijn opsomming is als het Journaal, als Twitter, als de krant, als alle sociale media bij elkaar: niet echt opbeurend en teveel om als mens aan te kunnen. Waarom doen wij ons dat dan aan? Waarom zitten we er bijna letterlijk met onze neus bovenop? Op die media. Met het bijna autistisch doorlopend online volgen van die massa ellende. Waar wij in de meeste gevallen geen fuck aan kunnen doen.
En we vieren het Pinksterfeest. Persoonlijk, bij het festival Opwekking, in de kerk, in de kroeg, aan het strand, in bed, tijdens het wandelen. Roept u maar. En de wereld lijkt zwartgeblakerd. Hoezo begeestering? Met al die ellende?
De ellende mag ons niet ondersneeuwen. Ons eigen leven mogen we niet vergeten. Onze idealen. Onze lol. Al het mooie dat in ons leven gebeurt. Maar bovenal mogen we ons hart volgen. Die begeestering, ons eigen Pinksteren: zit dat niet diep in onszelf?
Daarom zou het niet verkeerd zijn om eens te proberen al het leed en alle ellende uit handen te geven. Vertrouwvol. Net als die apostelen die bij elkaar zaten, wellicht met vermetel vertrouwen: wat gaat er komen? Een Helper? We zien wel. Zoiets van: oke, ik probeer het uit handen te geven. Ik zie wel wat er van komt. Aan wie? Aan God? Hoe dan? Het klinkt nogal verheven en zweverig.
Maar steek eens een kaarsje op. In de kerk. Of gewoon thuis op je dressoir. Een waxinelichtje in een mooie glazen houder. Als gewoonte. Voor al dat leed. Voor die Gino uit Limburg. Voor zijn ouders. Voor alle betrokkenen. Voor Oekraïne. Voor al die mensen die zo in de knel komen door de inflatie.
Dat ene kaarsje. Die gedachte aan die mensen. Noem het voor mijn part bidden. En kijkend om je heen kun je soms nog wat meer doen. Elkaar verlichten. Elkaar in vuur en vlam zetten. Bemoedigen. Een beetje vrede brengen door alle ellende en droefheid heen.
Samen durven lachen en genieten van de zon, elkaar, het lekkere eten, die theatervoorstelling, die spontane ontmoeting, …. , vul zelf maar in. Dan wordt ons hart verlicht, daar ben ik van overtuigd.
Zalig Pinksteren!