Het komt goed

‘Ons’ vliegtuig, de Boeing 747-406, genaamd “The City of Bangkok”. ©Marcel Hohl, JetPhotos

In de afgelopen driekwart jaar bereidden mijn partner en ik een reis naar Canada voor: de ultieme droom van mijn schoonzus-met-beperking om haar familie aldaar te bezoeken. Op het moment dat ik dit schrijf zijn wij halverwege de vliegreis richting Toronto.

Reisdetails: vliegsnelheid 985 km/u, vlieghoogte ruim 11 kilometer, buitentemperatuur -48 graden Celsius.

Dat het een hele klus zou worden stond als een paal boven water en dan nòg ontdek je telkens weer kleine details en belangrijke zaken die om aandacht en bijstellen van de oorspronkelijke verwachtingen vragen. Zoals bijvoorbeeld het online aanmelden van je komst bij de Canadese overheid via een ETA (soort van digitaal visum, sinds 2013 van kracht). Of het verplicht moeten boeken van en dus betalen voor Bussiness-Class, omdat mijn schoonzus door haar beperkingen en beenspalken niet in de Economy-Class kan en mag zitten. Of het extra boeken van een overnachting, omdat een mindervalide wordt aanbevolen om 4 uur voor het daadwerkelijke vertrek van hun intercontinentale vlucht zich te melden op Schiphol bij de incheckbalie, in ons geval om 05.45 uur. Of het vervoer naar Schiphol, als blijkt dat het aangeboden vervoer, na de extra geboekte overnachting bij Hotel Schiphol A4 (vd Valk), niet toegankelijk is voor mindervaliden-met-rolstoel. Of als er doemscenario’s ter sprake komen over de je-kunt-er-je-kont-niet-keren zo krappe vliegtuigtoiletten, die voor mindervaliden al helemaal niet te gebruiken zouden zijn en er dus luiers en plastic broekjes aan te pas zouden moeten komen om de toiletgang van 7 uur vliegen te overbruggen, wat uiteraard een illusie is.

Nu heb ik mijn schoonzus-met-beperking wel vaker van nòg krappere schijtdozen moeten hijsen, dus kom bij mij niet aanzetten met de wildste verhalen over de vliegtuigtoiletten. Ik was veel nieuwsgieriger hoe zij het opstijgen en dalen zou gaan ervaren, gezien de minder plezierige impact die dat heeft op haar broer / mijn partner. Ik ben als een kind zo blij in een vliegtuig en al helemaal als ik bij een raampje zit. Ik heb echter een broertje dood aan de stress en de druk die er vooraf op een vliegreis ligt. Ik kan slecht tegen grote druk en bij mij komt dan de ontlading als we daadwerkelijk gaan opstijgen. Mijn schoonzus-in-kwestie is echter kerngezond en zelden ziek. Als ze wat te klagen heeft zijn het de ongemakken van haar beperkingen en de kwaaltjes die daaruit voortvloeien.

Wat ik gehoopt en verwacht had kwam uit: Bij het opstijgen had zij nergens last van en de toiletten zijn prima te doen, zeker met de extra te creëren ruimte d.m.v. gordijntjes om haar discreet te kunnen helpen, notabene met cabinepersoneel als bewakers van de discrete ruimte.

Vertrouwen. Ik denk dat het ons daaraan wel eens ontbreekt. Het is goed om bepaalde zaken van diverse kanten te bekijken. Daaruit kunnen nieuwe zienswijzen of een andere benadering en aanpak gedistilleerd worden. Maar een werkende ‘glazen bol’ bestaat nog steeds niet en van koffiedik-kijken is ook nog nooit iemand wijzer geworden, laat staan een reis soepeler verlopen. Vertrouwen hebben. Dat het goed komt. Op welke wijze dan ook. Zelfs als iets tegenzit, groot of klein: het komt goed.

Ik heb makkelijk praten. Ook bij mij flitsen meer dan mij lief is over allerhande zaken geregeld doemscenario’s door mijn hoofd. Het is eigen aan mijn persoontje. En soms denk ik ook wat te makkelijk. Da’s ook niet in alle gevallen gezond. En toch…blijf ik zoeken naar, hopen op en werken aan dat vertrouwen. En ook met een greintje naïviteit kun je heel oud worden. Het komt goed. Uiteindelijk. Altijd!

En wat deze Canada-reis voor mijn schoonzus-met-beperking betreft: zij heeft nog ruim twee weken te gaan, inclusief de landing over 2 uur…èn inclusief een herinnerings-cadeautje met kaartje van de gehele crew, omdat dit haar allereerste vlucht is! En wij? Wij zijn haar toiletgrepen, handvaten, rolstoelmotor, regelaars, hulp en toeverlaat èn….medegenieters!

Hoe mooi kan het leven zijn!!

Advertenties

Paus, kardinaal, homo, hostie

Paus, kardinaal, homo, hostie. ©️collage: Emmanuel

Vier ingrediënten voor een katholieke rel. Rel? Nee toch? Als rechtgeaarde (!) homoseksuele Rooms-Katholiek (jaja) vind ik het een zielige vertoning. De ‘preciezen’ beschermen kardinaal Eijk (al dan niet terecht) en foeteren op paus Franciscus. De ‘rekkelijken’ dwepen met de paus (al dan niet terecht) en vegen met de kardinaal de vloer aan.

De aanleiding? Meerderen!
Allereerst is er een vraag van Duitse bisschoppen aan de paus voor meer eucharistische gastvrijheid voor leden van andere Kerken, welke vraag de paus fijntjes teruglegt bij de aanvragers. Lol…
Vervolgens is er de Amerikaanse Jezuïet James Martin SJ (onlangs benoemd in de hoogste Vaticaanse adviesraad voor communicatie van de paus), die een boek (“Een brug bouwen”) heeft geschreven om toenadering te zoeken tussen de RK-Kerk en (gelovige) LHBT-ers. Wauw…
En als klap op de vuurpijl is daar ook de Belgische kardinaal Jozef de Kesel die een kerkelijke dankviering van een homo-relatie wel ziet zitten. Tjonge…
Dan is daar bisschop de Korte van het Bisdom ‘s-Hertogenbosch, die begonnen is met zijn bijeenkomsten met de LHBT-gemeenschap om te luisteren en te praten. Applaus…
En onze kardinaal Eijk gaat met gestrekt been frontaal in de aanval tegen dit alles in een buitenlands (want dàt genereert meer sympatisanten) opinie-artikel. Hoppa…

Paus Franciscus blijft verrassen. Het zijn verrassingen vanuit de pastorale hoek. De rechtlijnigen zijn doorgaans niet bepaald pastoraal en raken ervan over de zeik. Natuurlijk komen zij met steekhoudende Kerkleer-bevestigende argumenten en altijd terug te vinden in Catechismus, Kerkelijk Wetboek (CIC 1983) en misschien ook in de Bijbel. En natuurlijk is het altijd fijn voor hun dat zij zich ergens achter kunnen verschuilen. Dan ligt de ‘schuld’ van bijvoorbeeld discrimineren in ieder geval niet bij hen en hebben ze macht over weerloze gelovigen en kunnen zij de afvalligen met woorden die niet hun eigen woorden zijn (want het is Gods Woord/Wil) genadeloos neersabelen. Ik hoor ze nu al soppen van genot…

Steeds vaker moet ik constateren dat de felste kerkelijke homofoben zèlf met hun geaardheid of dubieuze verleden worstelen. Ze weten zich geen raad met hun gevoelens met betrekking tot hun ambt en drukken het weg met het fel bestrijden van die zogenaamde zonde. Daar zitten ook figuren tussen die een stil verlangen hebben naar de goeie ouwe Inquisitie-tijd. Is het niet vanwege het opruimende effect van afvalligen, dan wel vanwege de mogelijkheid tot het legaal botvieren van de (machtswel-)lusten. Feit is dat zij liever met een kleine kern (de Heilige Rest) verder willen. Ik heb menig fundamentalistische kerkleider uitspraken in die richting horen bezigen.

Het zijn de golfbewegingen van de kerkelijke geschiedenis.
Zijn er leerstellige pausen, dan slaat het naar pastorale benadering verlangende kerkvolk een andere richting in. Nu is er een pastorale paus en de leerstelligen komen in het verweer. Zie daar de werkelijke aanleidingen voor de kerkelijke ruzies en onmin.
Ligt het dus aan de hostie?
Komt het allemaal door die homo’s?
Ligt het aan de paus?
Ligt het aan de kardinaal?
Ligt het aan de Bijbel?
Ligt het aan het interpreteren van de Bijbel?
Ligt het aan de Traditie?
Wie breekt de Kerk af? Wie bouwt de Kerk op?

Ik heb geen helder antwoord, wel een oordeel en daar moet ik terughoudend in zijn. Ik herken wel mijn vragen en mijn mening in de Open Brief van Peter Vermaat, die 15 mei 2018 gepubliceerd werd in de Leeuwarder Courant èn in de reactie van bisschop de Korte van ‘s-Hertogenbosch op het opiniestuk van zijn meerdere.

*UPDATE (iets minder terughoudend): Cor Mennen schotelt in een blogje kardinaal Eijk alvast de antwoorden voor op de Open Brief van Peter Vermaat, zodat Cor zich soppend kardinaal kan wanen en Eijk niet om Cor heen kan. Roomse humor… *

Mijn revers-kruisje in de Regenboogkleuren tijdens kerkdiensten dat ik voorganger mag zijn. ©Emmanuel

Maar bovenal heb ik mijn getuigenis, gevormd door mijn schamel geloof, mijn liefde voor mijn Kerk (ondanks alle wanklank), mijn persoonlijke geweten, mijn fouten en pluspunten uit het verleden, mijn visie, mijn levenservaring en omstandigheden:

Ik ben Rooms-Katholiek èn homoseksueel èn beiden praktiserend. Ik ken alle hoeken van mijn RK-Kerk en niet alleen vanwege tien mooie en leerzame kloosterjaren die achter me liggen. Mijn protestantse partner en ik beleven sámen ons geloof en kerkgang. De ene week gaan wij ter RK-kerke, de andere week ter PKN-kerke. Hij gaat met mij in de RK ter Communie. En ik ga met hem bij de PKN ter Avondmaal. Oecumene ten voeten uit! Ik ben af en toe voorganger in een Woord- en Communie-viering in mijn parochie en in een plaatselijk verzorgingshuis, bij beiden inclusief eigen preek.

Dit alles zou totaal geen issue moeten zijn. Een paus, een kardinaal, een bisschop, een pastoor of een medegelovige heeft er niets van te vinden.
Maar laat het duidelijk zijn:
Wij voelen ons door God bevestigd en gezegend!

Moederdag: Dankbaarheid

Preek Verzorgingshuis
7e zondag na Pasen, Jaar B, Wit

1e Lezing (vertaling IWVL: Intermonasteriële Werkgroep Voor Liturgie): Lucas, hoofdstuk 1, vers 46-55
Evangelie (uit de NBV): Marcus, hoofdstuk 17, vers 11b-19.

Beste medegelovigen,

Maria met kind in een kerk in Addis Abeba, Ethiopië . © afbeelding: Missio Nederland

Jezus is bezorgd. Dat hoor ik in het Evangelie van vandaag. Hij is bezorgd over de mensen die in Hem hun vertrouwen stellen. Dus is Hij ook bezorgd over ons. Jezus wil een heleboel voor ons: dat ons geen slechte dingen overkomen, dat wij de waarheid kennen, dat wij ons niet vastklampen aan deze wereld, dat wij niet overmand worden door het kwaad. En tòch heeft Hij ons de wereld ingestuurd, waarin ieder mens en iedere Kerk zijn eigen waarheid claimt.

En wij hebben er het beste van gemaakt en proberen elke dag nog steeds er het beste van te maken. En ook al zien we veel ellende en verdriet en zijn er in onze levens ongetwijfeld veel verdrietige dingen gebeurd: tòch staan we vandaag stil bij dankbaarheid.