Geklonken

Abdij Koningshoeven. ©Emmanuel

Nooit een jubeljaar
Want het is klaar

Toch een memorabele dag
Ik zei tegen het gewone leven: Dag

31 jaar later dankbaar terugkijken
Ups en downs verrijken

Zij gaan hand in hand
Een vastgeklonken band

Tezamen gegeven
Zo was en is dat leven

Net geen tien jaar in de abdij
En een levensvriendschap erbij

Advertenties

Rome en de vele wegen

Pelgrimsbutton van 33 jaar geleden. ©Emmanuel

In de eerste helft van juni jl. hebben wij Rome bezocht. Voor mij was het 33 jaar geleden dat ik via het Bisdom Roermond, samen met 120 jongeren en de nodige priesters (per trein) en bisschop Gijsen (per vliegtuig) een pelgrimstocht ondernam naar de Eeuwige Stad.

Toen, toegevoegd aan een klein groepje jongeren-met-roeping (al moest mijn roeping nog komen, maar men dacht waarschijnlijk: baadt het niet, schaadt het niet…) bezochten we de opgravingen van het graf van de Heilige Petrus. Daar, pal naast die toch wel heilige plek, baden we de Geloofsbelijdenis. Daar werd ik gewaar dat ik iets moest gaan doen in de Kerk en iets anders dan trouwen en kindjes krijgen. In een geheel andere setting is dat nog steeds het geval…
Vlak voor de terugkeer naar Nederland hadden we een privé-audiëntie bij de toenmalige paus en inmiddels heilig verklaarde Joannes-Paulus II, die ik een hand mocht geven en van hem een Rozenkrans kreeg.

Nu ben ik ruim drie decennia verder. Ik heb mijn (RK-)geloof losgemaakt van de onbarmhartige kerkleer-regels. Van die regels mag ik best een kerk binnenkomen, maar daar heb je het dan ook wel zo’n beetje mee gehad. Het tegenovergestelde is echter het geval: ik beleef mijn geloof, mijn kerk-betrokkenheid en het feit dat ik zelfs af en toe mag voorgaan in een Woord-en Communie-viering vanuit dankbaarheid voor Gods barmhartigheid en met Jezus’ onbegrensde liefde voor de medemens voor ogen. Eind vorig jaar werd het Jaar van de Barmhartigheid afgesloten. Ik heb op veel momenten in mijn leven barmhartigheid mogen ervaren, ook rond dat jaar. Barmhartigheid: een term die het spreekwoord “Vele wegen leiden naar Rome” handen en voeten geeft.

Vroeger kon ik met de RK-kerkleer in de hand zo de weg uitstippelen naar de hemel. Inmiddels heb ik de zekerheid gekregen dat die weg niet de enige weg is en in ieder geval een weg is met bar weinig barmhartigheid. Wie het leven verengt tot de keuze voor de brede of smalle weg heeft zeker een doel voor ogen, maar snapt niets van Gods schepping en doet Hem tekort.

Een mooi voorbeeld hiervan is het intrekken door de bisschop van ‘s-Hertogenbosch, mgr. de Korte, van de toestemming om de Oecumenische Roze Viering van Roze Zaterdag van 24 juli jl. te laten plaatsvinden in de kathedrale Basiliek van St. Jan. Hij deed dat nadat hij constateerde dat er gelovigen en priesters waren die het niet eens waren met die dienst in de St. Jan en de aanwezigheid daarbij van de bisschop, wat dus ook niet doorging. Het was niet zijn keuze. Hij werd onder druk gezet, gechanteerd. Met de ‘bar machtige’ kerkleer in de hand is dat een fluitje van een cent.

Er ‘leiden meer wegen naar Rome’. Paus Franciscus heeft barmhartigheid zijn hele priesterleven lang al in praktijk gebracht. Majoor Bosshardt (25 juni was het 10 jaar geleden dat zij werd ‘Bevorderd tot Heerlijkheid’) deed hetzelfde. Pater van Kilsdonk was ook zo iemand. En ik ken vele priesters, religieuzen, gelovigen en medemensen die leven vanuit hun hart. Zij zijn open, toegankelijk, onbevooroordeeld, zorgzaam, hebben een luisterend oor, zijn vergevingsgezind en geven je vrijheid zoals Jezus dat deed.

Plebaan Geertjan van Rossum oogstte tijdens de Oecumenische Roze Kerkviering een lang en welgemeend applaus! ©Henk van Esch

Die paar steekwoorden (er zijn er veel meer) zijn de handen en voeten van de barmhartigheid. Barmhartigheid is voelbare nabijheid van God. Die nabijheid van God, die barmhartigheid proefde ik toen ik de woorden las (lees HIER die woorden) die de Plebaan van de St. Jan heeft uitgesproken tijdens de Roze Kerkdienst op Roze Zaterdag.

Door een bommelding was onze aankomst in ‘s-Hertogenbosch later dan gepland en misten wij die viering. Maar er zijn gelukkig meer ‘wegen die naar Rome leiden’…
Dat gold ook voor de pelgrims die tijdens een Eucharistieviering, die wij onlangs in Rome in de Kerk der Friezen meevierden, de pelgrimszegen kregen en een oorkonde omdat zij op de fiets vanuit Nederland naar Rome waren gepelgrimeerd. Da’s heel wat anders als het vliegtuig pakken zoals wij deden!

Paus Franciscus tijdens de Algemene Audiëntie op woensdag 7 juni 2017. ©Emmanuel

En tijdens die recente Rome-reis was ik, nu met mijn wederhelft, opnieuw aanwezig bij een Algemene Audiëntie, nu van paus Franciscus, op het Sint Pietersplein. Het was niet zoals 33 jaar geleden. En niet alleen ik, maar ook de tijdsgeest is de onschuld voorbij. De tijd van aanslagen heeft haar invloed op het verzamelen van grote mensenmassa’s. Maar toch… We stonden pal vooraan en het was een bijzondere ervaring.

Dat was ook mijn hernieuwde bezoek aan de St. Pieter en het altaargraf van de heilige paus die ik toen de hand schudde… Daar stond ik dan: ouder, wijzer, maar ook even als een klein kind, met tranen in mijn ogen mij verwonderend over de loop van mijn leven, nu met mijn man aan mijn zijde. Zoveel barmhartigheid, zoveel mooie en zelfs betere ‘wegen die naar Rome leiden’…

Over tot de orde van de dag?

Martelkelders in een voormalig hoofdkwartier van de Gestapo. ©Emmanuel

De kop van dit artikel is een veel gehoorde opmerking, wanneer je iets niet alledaags hebt gedaan, bezocht of meegemaakt, en terugkomt op je werk, school of thuis.
Men kan daar verschillende ‘toontjes’ aan geven, waarmee men hetgeen jij meemaakte negatief benadert. Of met het afgezaagde gezegde: “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!” Natuurlijk bedoelt men het nooit negatief. Nee, túúrlijk niet!

Wij maken ieder jaar wel één of meerdere Gay Prides mee. Een enkeling, zoals de CSD Keulen, plannen we doorgaans vroegtijdig in verband met het boeken van ons (inmiddels vaste) hotel.
Roze Zaterdag was al weer heel wat jaartjes geleden, maar dit jaar lukte het qua tijd eindelijk om daar weer naar toe te gaan, al zorgde een bommelding voor wat vertraging.
Andere buitenlandse Gay Prides zoeken we doorgaans niet direct op, maar als we toch naar het buitenland gaan is het soms een leuke bijkomstigheid als er een Gay Pride plaatsvindt als wij er ook zijn. Soms verschuiven we dan onze vakantiedatum.

Poster in een reclamezuil in Keulen. ©Emmanuel

Het thema van de CSD in Keulen was: NIE WIEDER! Met een bezoek aan het voormalige hoofdkwartier van de Keulse Gestapo (kantoor, cellen, martelkamers en executieplaats), nu herdenkingsmuseum, hebben we bij dat thema nadrukkelijk stilgestaan. Vervolging van homoseksuelen en lesbiennes was niet alleen tijdens de Tweede Wereldoorlog actueel. Ook nu nog worden zij in woord en daad, door regels en meningen, in veel landen vervolgd, mishandeld, vermoord. Óók in Nederland is de acceptatie, tolerantie, het respect en de eerbied door religies, Kerken en maatschappij voor hun leven en levenswijze flinterdun.

Op Facebook gaf ik onlangs met hulp van WikiPedia een beetje achtergrondinformatie over die Gay Prides oftewel Roze Zaterdagen oftewel CSD’s.
Je kunt dat inmiddels ook HIER teruglezen.

Met die informatie uit dat stukje en met onze indrukken van Keulen en de Gay Pride aldaar kun je niet anders dan concluderen, dat je niet zomaar klakkeloos kan overgaan tot de orde van de dag, omdat deze  Gay Prides tevens een boodschap meegeven aan iedere deelnemer en aan iedereen die hierover hoort en leest: eerbiedig ieder mens zoals hij of zij door God geschapen is.
En probeer in jouw leven, met jouw talent, met behulp van jouw gaven, voor zover het in jouw vermogen ligt en soms (en dit is heel link wat ik nu zeg) ook met gevaar voor je eigen ‘hagje’ om DIE boodschap van eerbiediging uit te dragen en te verdedigen.

Daarom mag ik nooit overgaan tot de orde van de dag, omdat die orde die veranderende instelling in feite niet lust, niet pikt en eigenlijk weer wil toedekken. Het hele jaar door is de Hetero Pride al genoeg zichtbaar. Religies, Kerken en maatschappij, níet wij als niet-100%-hetero’s, hebben nog ‘een wereld te winnen’. En wij moeten daartoe permanent een ‘luis in de pels’ zijn. Want alleen dan zal een minderheid opgemerkt worden en opgemerkt blijven, want als iets jeukt wordt er gekrabd. Ik jeuk, dus ik besta…

Dat heb ik sterk meegekregen van onze vakantie. Als vakantie niets met je doet, niets in jou verandert, heb je geen vakantie gehad. Ik voel mij niet strijdbaarder, wel zekerder. En opnieuw ben ik dankbaar voor mijn naam: Emmanuel, God-met-ons. Ik ben Zijn schepping, Zijn unieke vondst!
Mede met dank aan pater van Kilsdonk: nooit overgaan tot de orde van de dag!