Dom van Keulen: De kolossale Driekoningenschrijn met de twijfelachtige relikwieën van de Drie Koningen. De schrijn werd rond 1200 gemaakt van goud en zilver en bezet met edelstenen. De Driekoningenschrijn is het belangrijkste religieuze werk uit de middeleeuwen. Toen de Dom van Keulen in het bezit van de relikwieën van de Drie Koningen was gekomen, werd ze een belangrijke bedevaartskerk. De terugweg van de Drie Koningen is inderdaad nogal anders geworden… ©️Wikiwand
De Kersttijd is voorbij, liturgisch geëindigd op de zondag na DrieKoningen. Dit jaar was dat op zondag 12 januari. Is dat belangrijk om te weten? Ach, als je de snelheid ziet waarmee mensen massaal hun kerstspullen weer opbergen, is het wellicht nuttig om dit te vermelden. Maar ook ik ruimde op 6 januari bijna alles op. De Drie Koningen waren (liturgisch gezien) nog maar koud binnen in de stal…
Bij ons hangen alleen de kerstkaarten de komende weken nog prominent door onze woonkamer. En de dakterras-verlichting laten we ook nog een paar weekjes schijnen in de donkere winterperiode. De mooie woorden en wensen van Kerstmis worden bijna gelijktijdig ook weer ingepakt tot ergens in de volgende decembermaand. En daar wilde ik het nu even over hebben.
Toen mijn moeder overleed, 25 jaar geleden, was zij bediend in het bijzijn van bijna 40 (schoon)familieleden en stierf zij omringt door ons gezin. Zij was dankbaar voor zoveel mensen aan haar sterfbed. Zij wilde daarom, dat bij haar uitvaart expliciet gebeden zou worden voor hen die in eenzaamheid sterven. 25 jaar na dato trilt die wens en die bede in ons gezin nog altijd na. Want veel te vaak horen we in het nieuws dat mensen dagen, maanden, soms jaren dood in hun huis liggen. Nooit meer naar omgekeken… Het is en blijft een actuele tegenstelling die pijn doet.
Wie hebben schuld aan deze tegenstellingen? De maatschappij? Wij? Die eenzamen? Alle drie? Durven wij naast eenzame mensen te staan? Hebben wij eigenlijk wel oog voor onze directe naasten? Kunnen wij nog wel daadwerkelijke naastenliefde tonen? De Werken van Barmhartigheid ècht in praktijk brengen? Jezus ècht daarin navolgen? De ultieme Kerstgedachte? Ik heb nu al het schaamrood op m’n kaken…
Want, vooropgesteld, ook bij mij dutten de wereldhervormende mooie kerstwoorden, kerstwensen en kerstgedachten in het nieuwe jaar snel weer in. Ik ben ook maar een mens. Maar ik zoek naar een simpel idee om de kerstgedachte langer vast te houden, zonder in kerstsferen te blijven hangen. Mijn mooie woorden en wensen en gedachten zouden het begin kunnen zijn van het bewandelen van mijn levenspad via een net wat andere route.
Nee, ik ben er nog niet uit, maar mijn pastoor gaf wel een mooie en vergelijkbare hint. Op Driekoningen vertelde hij dat de drie koningen, na hun bezoek aan Jezus en z’n ouders, werden gewaarschuwd om niet terug te gaan naar Herodes om verslag uit te brengen. Herodes wilde met die informatie Jezus opsporen en laten doden, opdat Jezus geen bedreiging voor hem zou zijn. Jezus was, in zijn optiek, per slot van rekening de aangekondigde nieuwe heerser. Daarom vertrokken de drie koningen langs een andere weg naar hun land terug.
Mogen wij stellen dat zij zo onder de indruk waren van alles wat er aan hun bekend werd gemaakt, dat zij nieuwe inzichten kregen, tegen Herodes figuurlijk een dikke middelvinger opstaken en een nieuwe weg insloegen in hun leven? Het is een verrijkende lezing van dit mooie verhaal. En ik denk dat wij op deze wijze naar alle Bijbelverhalen moeten kijken en ernaar leven. Niks letterlijk, maar genieten van de verhalen en daar een boodschap in zien. Je hoeft niet bijster gelovig te zijn om voor je eigen leven inspiratie te zoeken.
Ik ben Rooms opgevoed, bewandel Roomse en niet-Roomse paden en probeer vanuit die achtergrond wat objectiever (menselijker) naar Jezus te kijken. In combinatie met wat ik in de wereld om mij heen zie gebeuren bemerk ik dat ik een andere weg aan het bewandelen ben.
Ik wil Jezus zien zoals hij was en niet wat wij van hem gemaakt hebben in vroomheid en eigenbelang. En dat laatste is erg subjectief, want ook ik kijk naar Jezus zoals ik hem graag zie. Het is niet erg om met een stukje eigenbelang de persoon van Jezus in te vullen en aldus naar Hem te kijken, mits wij daarbij wel Jezus levenshouding en mensvisie voor ogen houden, verwoord in de Zeven werken van Barmhartigheid. Daar is niks vrooms aan! Dat is keihard werken.Je kunt je er zelfs jezelf volledig mee voorbijlopen.En dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling, want alleen als je goed voor jezelf zorgt, kun je ook goed voor een ander zijn.
Nee, ik kan niet de hele wereld verbeteren. Ik moet bij mezelf beginnen. Dan wordt het hopelijk vanzelf een olievlek. En als ik dan kijk naar Jezus’ levenseinde, dan zie ik iemand die als het ware meelijdt met ons lijden. Hij wil laten zien dat ik niet de enige ben met verdriet en pijn. Hierdoor verlicht hij de moeilijke kanten van mijn leven. Kijkend naar al die verhalen over Jezus, van wieg tot graf, zie ik een nieuwe weg opdoemen. Een weg die hij ook gegaan is. Die weg kenden de drie koningen nog niet. En toch gingen zij. Ik ben dus bevooroordeeld: ik ken al die verhalen al.
En daarom is dat verhaal over die drie koningen/wijzen inspirerend. Kijken naar Jezus met onbevangen ogen en een nieuwe weg in het leven inslaan. Zoals wij dat iedereen wensen: een weg van vrede en alle goeds!
