“Ons vadder”

Ik ben opgegroeid in Brabant in een gezin, waarin ‘ons vadder’ de kostwinner was en ‘ons moeder’ huisvrouw. Als ik uit school kwam was zij de eerste praatpaal met een glaasje ranja en een koekje of snoepje en dan ging ik spelen. Vertrouwd, warm, goed.

Kinderen die een pa of ma hadden die hen sloegen of die constant ruzie maakten hebben van hen geen erg positieve indruk. Als je dan ook nog in de kerk hoorde over God de Vader, dan kon je die mogelijk ook als een boeman gaan zien. Best begrijpelijk.

Ook met liefhebbende ouders kun je God als een boeman zien, als de zonden en zware kanten des levens je geregeld voorgehouden worden. Daar heb je heus niet alleen maar de streng gereformeerde richting voor nodig. De Katholieke Leer kan mensen nog altijd knechten!

De Kerken noemen het gezin van vader, moeder en kinderen nog altijd de hoeksteen van de samenleving. Zonder die samenstelling groeit een kind niet gezond op. Ja, ik heb het letterlijk zo horen zeggen! Maar is dat zo? Wordt een jong mens werkelijk gezond met twee kemphanen van ouders in huis? Kan een puber echt gaan ontdekken, als er onder het mom van ‘zonde’ van alles wordt toegedekt? Ik weet nog goed dat ik een keer, onder de dekens met spannende plaatjes, werd gesnapt door mijn pa, die mij vroeg of dat nu de bedoeling was… Tja…..puber, hè?

Ik heb mij altijd afgevraagd, waarom mijn Kerk zulke strakke morele regels kent omtrent seks en alles wat daarmee verwant is. Met andere woorden: waarom wordt de mens geknecht door rigide regels, waaraan bijna geen mens zich houdt, maar ondertussen anderen daarmee wel de maat neemt?

Een zowel prachtig als dieptriest voorbeeld is ik het verhaal van iemand, die vanwege zijn homoseksualiteit door ouderlingen tijdens een huisbezoek werd berispt en verzocht het celibaat te beleven. Toen sprong de persoon in kwestie uit zijn vel met deze of soortgelijke woorden: “Jullie durven mij een seksloos leven op te leggen, terwijl jullie vanavond jullie lusten weer kwijt kunnen bij je vrouw?” Is het gek dat zo iemand nog meer dan ooit een Godzoeker, en sterker nog: een kerk-zoeker, wordt? Is het ergste geval laat zo iemand definitief zijn geloof los…

Je hoort in mijn kritische woorden ongetwijfeld mijn vorige column terug over die Wil van God. Het houdt mij bezig, ook omdat ik het “Onze Vader” zo’n mooi gebed vind, waarin ik bid dat “Uw wil geschiede in de Hemel en op aarde”….. Oeps!

Je ziet het: ik ben een zoeker, een Godzoeker. Mijn vroegere klooster bracht jaren geleden een boek uit met verhalen van alle daar levende monniken, met de veelzeggende titel: “Go(u)dzoekers”. Als het ware: op zoek naar een schat… En precies dàt is het wat paus Franciscus onlangs aan het eind van een lang interview zèlf vroeg aan zijn vijf Belgische jonge interviewers: “Wat is jouw schat in het leven?”

Of dat je vrouw of man is, je vriend of vriendin, God of een medemens, je relatie, je vader, je moeder, je familie, je bankrekening… Wat is JOUW schat? Kostbaar in je leven, van levensbelang voor jouw welzijn, voor jouw geluk. Een vraag….met ruim 7 miljard verschillende antwoorden…