Op afstand verbonden

©️Collage: Emmanuel

Het klinkt zo mooi, deze titel. En in de unieke, onwerkelijke, moeilijke en trieste periode waarin onze wereld is beland worden mensen inventief om dat waar te maken. Vlaggen, beertjes, posters, stoepkrijt, hoogwerkers…
Op allerlei wijzen zoeken we contact, trekken we aandacht en zijn we voorzichtiger naar elkaar toe, ook al blijven we veel meer binnen of rond-het-huis dan normaal.

Vakanties kunnen we vergeten dit jaar, theater gaat er voorlopig ook niet meer van komen, treinreizen wordt een drama àls het al weer mag voor iedereen, cafés en restaurants verbouwen zich suf en winkels hebben ook nog de nodige hoofdbrekens eer ze weer open gaan.
En die economie en die cultuur en, ach, noem maar op….bakken met leed en geld gaat onze afzondering kosten. Dat gaan we nog vele jaren voelen in onze levens en portemonnaies.

Het heerlijk ongedwongen samenzijn bij de Gay Prides, waarvan wij er jaarlijks altijd wel een paar van bezochten, zit er eveneens niet in. Er ontstaan tal van online-initiatieven, maar lijfelijk bij elkaar zijn voor Canal Parade, het samen uitgaan en feesten… Nee, het zal er niet zijn, onze Amsterdam Pride, onze CSD in Keulen.

Maar het ergste van alles zijn de vele slachtoffers, overleden, moeilijk herstellend, de psychische schade, de vele longschade en blijvende sporen in het lichaam van dat grillige Corona-virus…
En denkend aan de inzet van zovele mensen in de zorg, vitale beroepen, …
Het is niet te bevatten.

Wanneer mogen we weer knuffelen? Wanneer weer omhelzen, zoenen en lijfelijk troosten bij een uitvaart? Wanneer gaan we zonder angst weer naar de sauna, zwembad, camping, reizen?
Op afstand verbonden… Mooi, maar zwaar!

Jezus was ook geen afstandsmens. Jezus had huidhonger. Hij zocht mensen op, mensen zochten hem op. Het was vaak dringen, ook al zocht hij ook geregeld de eenzaamheid op, het even alleen-zijn, zoals die veertig dagen in de woestijn.

Zal onze eenzaamheid, het verplichte alleen-zijn, het terugkijken hoe wij eerst leefden, haastten, renden, vlogen, druk-druk-druk….zal dat alles ons aan het denken zetten? Gaan wij terug naar zoals-het-vroeger-was? Of durven wij nu nieuwe keuzes te maken? Gaan wij meer het kleine waarderen en daarin geluk zien? Zal het leven doorgaan in een ingezette lagere versnelling? Komt er meer een compassie-samenleving? In die komende anderhalvemeter-maatschappij? Zou die maatschappij een blijvertje zijn?

Wij zijn zo verwant met die Ongelovige Thomas, die nòg enthousiaster werd toen hij de verrezen Jezus zelf ontmoette en diens kruiswonden mocht betasten. Durven wij te geloven in iets nieuws, terwijl we het nog niet zien en nog niet voelen? Te blijven bidden? Ècht vertrouwen? In een nieuwe Schepping?

De post-Corona-tijd zal het leren…
Nu nog gaan zien wanneer díe aanbreekt…

Oh, die huidhonger… Jezus lijdt met ons mee…!
En hij zegt tot ons: “Hou vol! En zorg voor elkaar!”