In Memoriam: Julian Kerrel-Vaughan *31 maart 1953 – + 5 januari 2021

Julian Kerrel-Vaughan in november 2018. ©️Selfie

Abbaye Mont-des-Cats in Frankrijk was in 1994 de basis van ons contact. Hij zojuist ingetreden; ik tijdelijk aldaar om mijn kloosterroeping opnieuw onder ogen te zien. Een zware tijd, waarin hij zonder vragen mij nabij was. In stilte en gebed. In medeleven rond het overlijden van mijn moeder en samen wandelen in onze schaarse vrije tijd. Ik met mijn school-Frans en school-Engels; hij met zijn internationale familie-achtergrond in alles vloeiend.

Na mijn vertrek, uittrede en weer de ‘Katsberg’ bezoekend weer samen en praten. Een vriendschap. Goud waard.
En ook hij trad uit en begon zijn mondiale tocht door het leven.
En ja, we hielden contact en later bracht Facebook ons een nadere inkijk in ieders leven. Hongkong werd zijn verblijf en hij vond er zijn liefde. Het geloof was hun leidraad, troost en vreugde.

Bij tijd en wijlen zochten we contact via WhatsApp, Facebook en Messenger en leefden met elkaar mee. Nadat ik hem vertelde van het overlijden van mijn vader, op 25 augustus 2020, refereerde hij nog naar het overlijden van mijn moeder, toen ruim 25 jaar geleden. Dat stond hem nog helder voor de geest.

Maar Europa bleef hem trekken. Hij kocht een verlaten en vervallen landhuis in Baile Homorod (in de streek Transylvania in Roemenië) en liet dat in de afgelopen jaren compleet restaureren. Het was zijn vreugde om naar het verblijf aldaar uit te kijken, voor rust, ruimte en nieuwe levensinvulling. Een tumor in zijn hoofd bracht mist in die heldere toekomst. En het mocht niet meer zo zijn…

Op dinsdag 5 januari jl. overleed hij in Hongkong op 67-jarige leeftijd en laat een dierbare en nabije man achter en velen die hem lief waren en lief hadden.

Dank, Julian,
voor jouw warme vriendschap
en aantrekkelijke nabijheid,
zelfs op grote afstand…!
A Dieu!!

Onrust

“Slapende jongeling” (1859) door Edouard Agneessens (1842-1885). Olieverf op doek op hout. Collectie Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel / foto : J. Geleyns – Art Photography.

We zitten in een LockDown, dus rust zou troef moeten zijn.

Nee dus.
Er wordt niet gedacht aan ouderen en kwetsbaren. Want die mogen stervensvroeg om 07.00 uur een uurtje naar de buurtsuper. Oh ja, en ook nog een uurtje om 13.00 uur, zodat het middagdutje er bij inschiet.
En ook aan opa en oma hebben velen lak. Er gaan gewoon honderden naar illegale feestjes, want je bent jong en je wilt wat. Corona is toch een lekker biertje?
En als de verveling toeslaat? We trappen gewoon een man van 73 hartstikke dood.
Er vliegen genoeg vliegtuigen met vakantiegangers weg. En die breken heus niet hun vakantie af.
En mocht je willen gaan bidden, gewoon omdat je gelooft en dat geloof wilt voeden, wordt je door een andere gelovige de keel doorgesneden. Gewoon, omdat jij anders bent, anders gelooft.

Sommigen houden van het tekenen van tekeningen waarom je kunt lachen. Dat kan over de paus gaan, over Jezus, over een politicus, over een profeet. Lachen is gezond en het geloof is een bevestigende knipoog van God naar de werkelijkheid. Het is een leren van de maatschappij. Dat wordt ook geleerd op school. En dan kun je, als leraar, zomaar onthoofd worden. Omdat jij het leven leert aan leergierige levenslustigen.
En we vinden zus en we roepen zo en vergooien bakken energie met discussies met 17 miljoen mede-virologen die strenger optreden willen dan wel alles los willen laten en zo hun roep om duidelijkheid zelf de das om doen.

Onrust.

Rust is veel fijner. Mondkapjes voor de grijp, beetje extra tijd nemen met het winkelen voor ‘een paadje omlopen’, je mede-winkelbezoeker ruimte geven, afstand houden, drukte niet opzoeken maar zoveel mogelijk mijden, nooit meer in de verdrukking lopen, niet meer drie zoenen geven, zwaaien is ook leuk en noem het allemaal maar op. Het is eigenlijk veel eenvoudiger dan die langdurige en energieslurpende ja/nee-discussies. Ontdek je huisje, je huisgenoot, je vriend/vriendin, jullie bed, je boekenkast, je vrienden online via pc of telefoon.

De wereld is en blijft onrustig. Voor, tijdens en na Corona. Een nieuwe tijd komt eraan. Pre-Corona komt niet terug, dus doe ook die bewaar-moeite niet. Zorg voor jezelf, zorg voor de ander. En misschien is dat nieuw voor je. Wauw. Iets nieuws!
En als nu iedereen deze rust, die ander en misschien ook die Ander gaat zoeken en vinden…
Dan wordt er niet meer onthoofd, een keel doorgesneden, een man van 73 door vijf tieners doodgeschopt en Facebook gevuld met fake-nieuws, complottheorieën en honderden loze reacties in vijftien minuten tijds.
En Corona? In slaap? Weg? En toch…

Eindelijk rust…

Aswoensdag

Het opleggen van de as met de bijbehorende tekst. ©️collage: Emmanuel

De Veertigdagentijd is weer begonnen. En, nee, ik neem geen mediastilte op Facebook en Twitter.

Een aantal van mijn volgers gaan in de komende tijd op Facebook en Twitter wat bezinningsteksten plaatsen en die wil ik extra aandacht gaan geven. Ik ben nooit echt een voorstander geweest van uiterlijk vertoon met betrekking tot onthouding, vasten en versterving. En ik zal dat ook nooit worden.

Ik hoop wel dat de genoemde teksten mij leren om anders, beter en milder met mijn medemensen om te gaan, meer stil te staan bij hun vreugde en verdriet. Ik ken veel mensen om mij heen die een dierbare verloren hebben, onlangs of al wat langer geleden; ik zie mensen moeizaam door het leven gaan. Ik zie ook mensen blij zijn en elke dag dansen en genieten. Ik zie dat mensen elkaar kunnen opbeuren voor elkaar zorgen, waar mogelijk.

Ik ga de komende Veertigdagentijd stil staan…
…kijkend naar mijn eigen leven…
…kijkend naar de betekenis van Jezus voor ons…

Maar ik ga zelf ook gewoon door met leven en genieten.
Ik wens iedereen hetzelfde toe èn…
…met een blij gemoed op weg naar Pasen!